γράφει ο Γιάννης Σιδέρης*
Τον Μπάμπη τον γνώρισα πριν δέκα χρόνια περίπου. Συνομίληκός μου στα τριανταέξι τότε. Από την πρώτη στιγμή, εντύπωση μου έκανε το πλατύ χαμόγελό του, που φωτίζει όλο του το πρόσωπο και προδίδει μια σπάνια αγνότητα. Σα τον ρώτησα τι δουλειά κάνει, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και δίχως πάντως να χάσει το χαμόγελό του, μου απάντησε πως έπαιρνε αναπηρική σύνταξη ως καρκινοπαθής. Από μικρό παιδί δούλευε ο Μπάμπης σε φούρνο. Βλέπετε, έχασε τον πατέρα του μικρός και η μάνα του είχε να θρέψει πέντε παιδιά!
Μετά από λίγα χρόνια, έχασε και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Που καιρός για κλάματα όμως για τον Μπάμπη! Στην πλάτη του είχε ήδη τρεις αδερφές και μια μάνα που δούλευε μόνη να τα μεγαλώσει! Που μυαλό για σχολεία και διαβάσματα! Στο φούρνο ήταν καλά τα λεφτά. Αχάραγο λοιπόν, από δεκατέσσερο χρονώ ξύπναγε ο Μπάμπης για το μεροκάματο! Σκληρή δουλειά στο φούρνο. Τα κατάφερνε όμως, μια χαρά. Παντρεύτηκε κιόλας την Ελένη κι έχουν και δυο γιούς.
Τον Μπάμπη τον γνώρισα πριν δέκα χρόνια περίπου. Συνομίληκός μου στα τριανταέξι τότε. Από την πρώτη στιγμή, εντύπωση μου έκανε το πλατύ χαμόγελό του, που φωτίζει όλο του το πρόσωπο και προδίδει μια σπάνια αγνότητα. Σα τον ρώτησα τι δουλειά κάνει, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και δίχως πάντως να χάσει το χαμόγελό του, μου απάντησε πως έπαιρνε αναπηρική σύνταξη ως καρκινοπαθής. Από μικρό παιδί δούλευε ο Μπάμπης σε φούρνο. Βλέπετε, έχασε τον πατέρα του μικρός και η μάνα του είχε να θρέψει πέντε παιδιά!
Μετά από λίγα χρόνια, έχασε και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Που καιρός για κλάματα όμως για τον Μπάμπη! Στην πλάτη του είχε ήδη τρεις αδερφές και μια μάνα που δούλευε μόνη να τα μεγαλώσει! Που μυαλό για σχολεία και διαβάσματα! Στο φούρνο ήταν καλά τα λεφτά. Αχάραγο λοιπόν, από δεκατέσσερο χρονώ ξύπναγε ο Μπάμπης για το μεροκάματο! Σκληρή δουλειά στο φούρνο. Τα κατάφερνε όμως, μια χαρά. Παντρεύτηκε κιόλας την Ελένη κι έχουν και δυο γιούς.
Όταν τον γνώρισα, τα ‘βγαζε δύσκολα πέρα με 740€ σύνταξη. Τα παιδιά μεγάλωναν, μεγάλωναν και οι ανάγκες τους! Να δουλέψει δεν του το επέτρεπαν οι γιατροί. Ο Μπάμπης όμως, όλο και κάτι έκανε για να ενισχύει το εισόδημά του. Κι η Ελένη πήγαινε σε σπίτια, όχι πολλά, για καθάρισμα. Έτσι κύλαγε η ζωή του, στερημένα με μόνη του διασκέδαση, ένα κρασί που πίναμε κάθε Σάββατο και κανά καφέ πρωινό.
Ένα Σάββατο, πάνε πέντε χρόνια, μου είπε ότι πονούσε. Δεν είχε πει τίποτα στην Ελένη. Δευτέρα πήγε για εξετάσεις. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, ήρθε στο “καφέ”. Τον ρωτήσαμε. Δεν δίστασε στιγμή.
- Έχω πάλι καρκίνο. Μετάσταση στους λεμφαδένες.
Από τη μέρα κείνη, άρχισε καινούργιος Γολγοθάς για το Μπάμπη. Ισχυρές χημειοθεραπείες, ένα συνεχές πηγαινέλα στο νοσοκομείο. Που και που σα τον βλέπαμε, πάντα με χαμόγελο μας έλεγε:
- Αν είναι να πεθάνω, ας πεθάνω. Μα να! Ας ήτανε να ζήσω πέντε χρόνια ακόμα να μεγαλώσει τουλάχιστον ο Νίκος, να βρει καμιά δουλειά.
Ο Μπάμπης όμως, από παιδί είχε μάθει να μην το βάζει κάτω. Πάλεψε την αρρώστια και νίκησε για μια ακόμη φορά. Μετά από ένα χρόνο οι εξετάσεις είπαν: “καθαρός”.
Πέρασε ο καιρός, ήρθαν τα μνημόνια. Τα 740€ έγιναν 540€! Άντε να τα βγάλει πέρα. Και πάλι δεν έχασε το χαμόγελό του. Οι πρωινοί καφέδες μειώθηκαν. Το κρασί το Σάββατο κόπηκε. Ας είναι! Αρκεί που την έβγαζε, έστω και πολύ δύσκολα.
Προχθές πήγαμε για καφέ μετά από καιρό. Ήρθε κι ο Μπάμπης. Ότι είχε περάσει από επιτροπή. Τον είδα σκοτεινιασμένο. Ένα πικρό χαμόγελο, πιο πολύ από την ανάγκη για να πάρει ο ίδιος κουράγιο, δεν ήταν ικανό, για πρώτη φορά ίσως, να κρύψει τη σκοτεινιά της ψυχής του.
- Έλα ρε φίλε, βιάστηκα να του πω. Επιτέλους. Καθάρισες;
- Καθάρισα; Με καθάρισαν θες να πεις.
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή! Με έβγαλαν 50%! Δικαιούμαι λένε 340€, και μάλλον μόνο για έναν χρόνο!
Δεν του είπα τίποτε. Τί να του πω; Προσπάθησα να σκεφτώ κανά λόγο παρηγοριάς, μα δεν έβρισκα.
Ο μεγάλος ο γιος του κάνει κανά ρεπό σε μια καφετέρια κι ο μικρός ακόμη πάει σχολείο. Η Ελένη, εδώ και χρόνια, σταμάτησε να πηγαίνει σε σπίτια. Πως θα παίρνει τώρα τα φάρμακά του; Πώς θα πληρώνει το ρεύμα στο σπίτι; Πως θα ζήσει μωρεεε;
Αλλά τί αναρωτιέσται κι εσείς μαζί μου; Η “εξυγίανση” των οικονομικών της χώρας, δεν λογαριάζει τίποτα! Ο ενάρετος κύκλος της οικονομίας στον οποίο πρέπει η χώρα να βαδίσει, δεν υπολογίζει τον άνθρωπο! Έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ότι η πολιτική που εφαρμόζεται στις πλάτες του λαού, θα έχει και παράπλευρες απώλειες! Ο Μπάμπης είναι μία απ’ αυτές! Τι σημασία έχει που καταστρέφεται μια οικογένεια; Τι σημασια έχει που ένας άνθρωπος, ένας μαχητής της ζωής, δεν έχει μέλλον; Ο σύγχρονος Καιάδας, είναι πλέον μια πραγματικότητα!
Ας με κατηγορήσουν λοιπόν, όλοι αυτοί οι παπαρολόγοι που διατυμπανίζουν καθημερινά τα επιτεύγματα του προγράμματος για λαϊκισμό! Καρφί δεν μου καίγεται! Ας με καταγγείλουν ως αδαή, που προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τον ανθρώπινο πόνο, χωρίς να λαμβάνω υπ’ όψιν μου ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει, όπως απαντούν σε κάθε παρόμοια περίπτωση! Λίγο μ’ ενδιαφέρει!
Η πραγματικότητα όμως -και το γνωρίζουν- είναι πολλές τέτοιες καθημερινές ιστορίες σα του Μπάμπη! Όχι! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα επικρατήσει στην χώρα μου ο κοινωνικός κανιβαλισμός! Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι οι συμπολίτες μου θα θεωρήσουν φυσιολογικό να θανατώνονται άνθρωποι, από ένα καθεστώς αναλγησίας, υποτέλειας και απύθμενης ιδιοτέλειας!
Ήρθε η ώρα να αντισταθούμε! Ήρθε η ώρα να πάρουμε την χώρα στα χέρια μας! Γιατί άνθρωποι σα το Μπάμπη, δεν αξίζει ποτέ να χάσουν το χαμόγελό τους!
*μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Πάτρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου